Przykład idzie z góry (komentarz polityczny PO)

Widac, ze dyzurny z PiS na posterunku. Szkoda swiatla i twoichglupkowatych pseudoocen. Daj sobie spokoj i lepiej zrob cos pozytecznego

Nie jestem i nigdy nie byłem zwolennikiem partii Kaczyńskiego.Zbyt dużo tam półprawd a często pospolitego kłamstwa,używanych jedynie w celu przypodobania się obecnym jak i potencjalnym wyborcom. Jednak PO sama jest sobie winna ostatnich protestów i czekających nas dopiero zadym ulicznych. Gdyby politycy rządzący odpowiadali od razu na krytyki czy w ogóle udzielali odpowiedzi na rzucone pytania,nie byłoby dziś tak złej atmosfery w społeczeństwie.Arogancja z tytułu zajmowanych stanowisk polityków PO w rządzeniu Polską spowodowała,że ludzie zaczynają przekonywać się do fałszywych obiecanek Kaczyńskiego i jego "patriotyzmu". Żeby nie być gołosłownym,przypomnę tematykę felietonów,wyżej piszącego,na górnolotne tematy światopoglądowe a nie na lokalne tematy bulwersujące Ostrowczan.W końcu jest pan wicestarostą a nie duszpasterzem głoszącym cotygodniowe kazania.

Mamy apogeum Wielkiego Postu, w związku z czym we wszystkich, albo w prawie wszystkich parafiach naszego nieszczęśliwego kraju odbywają się rekolekcje. Celem rekolekcji jest - po pierwsze - skłonienie ludzi, a właściwie - stworzenie im sposobności zastanowienia się nad sobą, nad swoim postępowaniem, a po drugie - dokonanie jego oceny i wyciągnięcie wniosków na przyszłość. Często bowiem jest tak, że oceniamy siebie rutynowo i dopiero ktoś inny może ukazać nam odmienny punkt widzenia, z którego wszystko wygląda trochę inaczej. Dlatego wielu ludzi bardzo sobie taka sposobność w postaci rekolekcji ceni, a zdolni kaznodzieje, to znaczy - właśnie ukazujący różne sprawy z nowego, a w każdym razie - innego punktu widzenia, są bardzo poszukiwani i tłumnie słuchani. Jest sprawą oczywistą, że podczas rekolekcji skupiamy się głównie na rozmaitych ludzkich przywarach - co często bywa szalenie pouczające. Na przykład święty Jan Maria Vianey zastanawiał się kiedyś nad siedmioma grzechami głównymi i zauważył, że prawie każdy z tych grzechów dostarcza człowiekowi przynajmniej chwili przyjemności - co pozwala zrozumieć, dlaczego ludzie grzeszą, dajmy na to, pychą, chciwością, czy nieczystością. I tylko jeden spośród grzechów głównych - zauważył francuski ksiądz - nie dostarcza człowiekowi ani krzty przyjemności. Przeciwnie - od początku przysparza mu udręki. Właściwie nie wiadomo, dlaczego ludzie grzeszą zazdrością - a przecież grzeszą masowo, budując na zazdrości całe polityczne ideologie, jak na przykład socjalizm, czy komunizm. A skoro już jesteśmy przy tych ideologiach, to warto zwrócić uwagę, iż zarówno socjalizm, jak i komunizm, z założenia skierowane są przeciwko dziesiątemu przykazaniu Dekalogu, które - jak wiadomo - zabrania pożądania cudzej własności. Jeśli ktoś chciałby utwierdzić się w przekonaniu, że Pan Bóg jest wszechwiedzący, to właśnie dziesiąte przykazanie dostarcza takiego dowodu. Jeszcze w głębokiej, zamierzchłej starożytności Pan Bóg przewidział socjalistów i komunistów, którzy propagowanie swojej ideologii opierają właśnie na ekscytowaniu w ludziach zawiści i pożądania cudzej własności. Pokazuje to, że niepodobna być chrześcijaninem i socjalistą czy komunistą, bo chrześcijański socjalista, to jakby powiedzieć: „żonaty kawaler”. Nie ma takiego zwierzęcia w przyrodzie. Socjalizm, oparty na zaprzeczeniu dziesiątego przykazania Dekalogu jest nie do pogodzenia z chrześcijaństwem, bo chrześcijanin, jeśli nawet łamie jakieś przykazania, to przecież nie czyni z tego cnoty. Zresztą socjalizm zagraża nie tylko dziesiątemu przykazaniu. Jeśli ktoś nie potrafi opanować pożądania cudzej własności, to prędzej czy później złamie również przykazanie siódme, zabraniające kradzieży, a jeśli właściciel zechce swojej własności bronić - to również i piąte. Wszystkie rewolucje na świecie to właśnie potwierdzają. Niestety w wielkopostnych rekolekcjach biorą udział ludzie, natomiast nie uczestniczą w nich państwa. Tymczasem dzisiaj to właśnie państwa wypracowały niezwykle sprytne i perfidne formy kradzieży, o których zwykłym złodziejom się nie śniło. Na przykład zwykły złodziej nie potrafi okraść człowieka, którego nie ma. A państwo potrafi. Sposobem takiej kradzieży jest powiększanie długu publicznego. Na przykład w Polsce dług publiczny już na przełomie sierpnia i września ubiegłego roku przekroczył bilion złotych i powiększa się z szybkością około siedmiu tysięcy złotych na sekundę. Ten rosnący dług publiczny obciąża przyszłe pokolenia Polaków, a więc ludzi, którzy jeszcze się nie urodzili, a więc ludzi, których nie ma. Zwykły złodziej takich ludzi nie potrafi okraść, a państwo - proszę bardzo! Innym sposobem okradania ludzi przez państwo jest inflacja. Państwa przeważnie są właścicielami banków centralnych, które emitują pieniądze. Tymi pieniędzmi ludzie muszą się posługiwać na podstawie przepisów o prawnym środku płatniczym. Te przepisy wydają władze państwowe, które w ten sposób wchodzą w przestępczą zmowę z bankiem na szkodę obywateli. Jeśli bowiem inflacja wynosi, dajmy na to, 10 procent rocznie, to znaczy, że banknot 100-złotowy, który 1 stycznia wart jest 100 - 31 grudnia wart jest już tylko 90. Znaczy to, że każdemu posiadaczowi każdego banknotu 100-złotowego - i odpowiednio innych nominałów - bank do spółki z rządem ukradł 10 złotych. No a teraz przestępcza spółka banku z rządem zaczyna odrzucać wszelkie pozory. Właśnie rząd Cypru postanowił obrabować posiadaczy depozytów w tamtejszych bankach, żeby ratować je przed bankructwem. Ciekawe, że rabunek odbywa się według zasady progresywnej, którą socjaliści przeforsowali w systemie podatkowym: im większy depozyt, tym więcej rząd ukradnie. Najwyraźniej rząd nie reprezentuje już obywateli, tylko stał się marionetką w rękach finansowych grandziarzy. W takiej sytuacji tylko patrzeć, jak inne rządy pójdą w ślady rządu cypryjskiego - również rząd naszego nieszczęśliwego kraju. Przyjdzie mu to tym łatwiej, że nie uczestniczy w rekolekcjach wielkopostnych. Stanisław Michalkiewicz

Pan Mich jak zwykle wylewa krokodyle łzy nad tymi co "jątrzą i dzielą". A to zaplute karły reakcji. Panu Michowi marzą się czasy "jednopartyjniactwa" - "Naród z Partią, Partia z narodem", albo "Zgoda buduje, niezgoda rujnuje". Mam dla Pana propozycję - czy dla zgody mógłby Pan zrezygnować z zajmowanego przez siebie stanowiska, albo przynajmniej ze swoich finansowych apanaży? Skoro ja uważam, że jest Pan osobą kontrowersyjną to tym samym dalsze zajmowanie przez Pana stanowiska wicestarosty dzieli i jątrzy Polaków. W związku z tym apeluje do Pana w imię spokoju społecznego (o który Pan również apeluje) aby zrezygnował Pan jak najszybciej dla dobra naszego miasta i powiatu z zajmowanego przez siebie stanowiska.

Staje się aktualne pytanie z czasów PRL: „kiedy będzie lepiej?” I odpowiedź: „już było”. Zapowiedzi świetlanej przyszłości po wejściu do UE rozwiewają się w zestawieniu z dość ponurą rzeczywistością. Ciśnie się pytanie: - czy można było przewidzieć taki stan, z jakim mamy do czynienia? Odezwie się zapewne chór eurosceptyków twierdzący, że przecież oni to przewidywali, co zresztą jest nieprawdą, gdyż przewidywania dotyczyły zupełnie innych klęsk, a nie to, że zostaniemy po prostu nabici w butelkę przez zgraję oszustów dyrygujących finansami Unii. Nabranie na wspólną walutę, sztuczne zawyżenie jej kursu, rozpasanie kredytowe, napędziło organizatorom tego przedsięwzięcia bilionowe zyski, a straty muszą zapłacić sami poszkodowani. To jest dopiero majstersztyk, chyba jeszcze przewyższający Amerykański humbug hipoteczny. Nie miejmy złudzeń, powodzenie takich afer spowoduje powstanie następnych i będzie to trwało tak długo aż do wyczerpania ludzkiej cierpliwości. Wszystko to jest dość czytelne i można było się do tego przygotować, tylko kto miał to zrobić i w czyim interesie? Odnosi się wrażenie, że powstające w wyniku upadku sowieckiego imperium kraje zostały potraktowane, jako łup do podziału. Z niektórymi obchodzono się łagodniej i pozwolono na wejście do istniejącego układu gospodarczego, jak na przykład Czesi, którzy zostali potraktowani na zasadzie „protektoratu”. Pozwolono im na utrzymanie własnej firmy „Skoda” włączając ją do imperium Volkswagena, tak jak i Teslę do Siemensa. Nie zmuszono Czechów do sztucznej aprecjacji korony umożliwiając rozwój eksportu. Polskę natomiast potraktowana jak „generalną gubernię”, zmuszono przez oszukańczy zabieg do podwyższenia wolnorynkowego kursu złotówki, wprowadzono restrykcyjne ograniczenia w produkcji i eksporcie i związaną z tym wyprzedaż za przysłowiowe grosze zakładów przemysłowych. Szczególnym ciosem dla polskiej gospodarki było zamrożenie na półtora roku kursu dolara i innych walut wymienialnych przy kilkudziesięcioprocentowej inflacji i jeszcze wyższych odsetkach od depozytów i kredytów. Nota bene do dnia dzisiejszego nikt nie pofatygował się wyliczyć ile zapłaciliśmy za tę aferę, przy której wszystkie inne z FOZZ’em na czele to drobiazg. Charakterystycznym objawem stosunku do naszej roli w gospodarce europejskiej jest niedopuszczenie do rozwinięcia na skalę międzynarodową żadnej z polskich branż przemysłowych, mimo że kilka z nich miało takie potencjalne możliwości, jak choćby przemysł okrętowy, maszyn rolniczych czy budowlanych, a także niektóre specjalności chemiczne czy inne. Odnosi się wrażenie, że rola poszczególnych krajów z dawnego sowieckiego imperium została wyznaczona przez siły dysponujące finansami UE, a działającymi głównie w interesie niemieckim, a raczej niemieckiego kapitału. Polskie niepowodzenia gospodarcze kładzie się często na karb nieudolności i skorumpowania rządów w Polsce. Przebieg wypadków wskazuje, że to tylko część prawdy i to nie najważniejsza. Wygląda na to, że rezultat jest wynikiem planu założonego z góry i skrupulatnie zrealizowanego, w sumie efekt jest taki, że nie mamy praktycznie autonomicznej gospodarki, bowiem albo wykonujemy tylko obce zlecenia, albo dostarczamy najbardziej prymitywną i najgorzej opłacaną robociznę. Pozbawianie kraju najbardziej aktywnych i wykształconych pracowników prowadzi do jego wyludnienia i nieuchronnej katastrofy finansowej. W tej sytuacji zabiegi o „powstrzymanie kryzysu” przez zastosowanie oszczędności lub inne zabiegi mające charakter kosmetyczny nie mają najmniejszego sensu. Rząd robi dobrą minę do złej gry, bo wykonując posłusznie zadania wyznaczone przez unijnych decydentów może liczyć na łaskawość w postaci jakiś apanaży i synekur w służącej między innymi temu celowi rozdętej biurokracji unijnej, pozostali poniosą wszelkie ujemne konsekwencje. Dziwi mnie natomiast stanowisko uznanych autorytetów ekonomicznych, z których jedni wskazują na przerost wydatków biurokratycznych, jako źródło kryzysu, inni na zbyt wysokie zadłużenie, co oczywiście jest prawdą, ale tylko częścią całości zagadnienia i to nie najważniejszą. Trzeba przyznać świadectwo ubóstwa czołowemu ekonomiście, który zwraca uwagę na wydatek 4,7 mld. zł na podróże służbowe i rozmowy telefoniczne, jako na źródło oszczędności, które mają nas uratować przed ostatecznym upadkiem. Biurokrację należy traktować w kategoriach skutku a nie przyczyn naszego podłego położenia, jest ona niezbędna władającym Polską, jako kordon ochronny przeciwko objawom społecznego niezadowolenia. Jest faktem niezbitym, że cały system administracji państwa musi być zmieniony w kierunku skomprymowania, określenia wyraźnej odpowiedzialności i skrócenia drogi decyzyjnej. Przyniesie to oczywiście znaczne zmniejszenie wydatków administracyjnych, które można policzyć w dziesiątkach miliardów złotych, ale przecież nie to jest zasadniczym rozwiązaniem, a jedynie środkiem. W moim przekonaniu wszystkie wymieniane wskaźniki rozwojowe wymieniane, jako miernik położenia gospodarczego nie mają większego sensu poza faktem rosnącego zadłużenia i to nie z powodu jego wysokości, ale z racji słabnącej zdolności płatniczej. Źródłem rzeczywistego niepokoju jest deficyt w obrotach zagranicznych wynoszący w 2012 roku 41 mld. zł i deficyt budżetowy w granicach 25 mld. zł i to ze względu na stałą kumulację bez widoków na poprawę. Najgorsze jest jednak bezrobocie rzeczywiste, a nie to, które wykazuje statystyka, sięga ono 10% mieszkańców Polski, czyli około 4 milionów ludzi. Realne rozwiązanie należy widzieć w przyśpieszeniu rozwoju gospodarki, a to wymaga podjęcia radykalnych decyzji począwszy od przyjęcia strategii rozwojowej. Od wielu lat powtarzam i umieściłem to nawet jako podstawowe zadanie w programie wyborczym AWS /nota bene zatwierdzonym przez Radę Krajową AWS, ale nigdy w najmniejszym stopniu nie podjętym przez rząd Buzka/, że są dwa zasadnicze elementy napędowe polskiej gospodarki: - eksport i budownictwo mieszkaniowe. Wymaga to dostosowania parametrów administracyjnych i finansowych do wymagań tych dziedzin. Oczywiście oponenci stwierdzą, że eksport utrudniają skutki kryzysu finansowego strefy euro, na co można odpowiedzieć, że jest to prawda tylko, że właśnie te trudności powodują poszukiwania tańszych źródeł zaopatrzenia, czemu Polska może sprostać przy zachowaniu odpowiedniego poziomu jakości. Możemy po prostu zastąpić droższych wytwórców w krajach zachodniej Europy. Budownictwo mieszkaniowe umożliwi zwiększenie obrotów wewnętrznych, wykorzystania istniejącego potencjału produkcyjnego, uruchomienia produkcji pochodnej itd., a także odpowiedniego profilowania wydatków na produkty krajowe. Ponadto jest to rzeczywiście skuteczny sposób na powstrzymanie emigracji i spadek przyrostu naturalnego. Wszelkie dodatki rodzinne, o których się mówi obecnie nie rozwiązują tego problemu, a jedynie dostarczenie młodym ludziom w Polsce mieszkania i pracy. Obydwa wymienione przedsięwzięcia wypełniają to zadanie. Zwracam uwagę, że wymagać to będzie stworzenia stosownych warunków jak na przykład stworzenie optymalnej relacji złotego do euro, co może zmartwić wszystkich tych, którzy lubią spędzać wakacje za granicą, a nawet kupować sobie wille, ale co jest niezbędne dla wzmożenia eksportu. Również wzajemne relacje kosztów kredytu do profitów z lokat muszą ulec zmianie. W Polsce jest to największa różnica, po prostu jesteśmy traktowani jak kolonialny przedmiot eksploatacji. Takie elementy można wymieniać bardzo długo, ale jeżeli się chce naprawdę dokonać zasadniczego przełomu to nie można uchylać się przed podjęciem radykalnych decyzji. Wszystko inne jest paliatywem i tchórzliwą ucieczką przed wyzwaniem, jakie stawia przed nami, już chyba w sposób ostateczny, nasze dramatyczne położenie.